Op een van de weinige mooie dagen in deze toch wat tegenvallende zomer ging ik naar Ommen voor de sleedoornpage. De sleedoornpage is een redelijk zeldzame, oranjekleurige page. Net zoals andere kleine pages als de eikenpage en iepenpage leeft de sleedoornpage veel bovenin de bomen, wat het extra lastig maakt om hem te zien te krijgen. De sleedoornpage komt ook voor in bewoonde gebieden en de eitjes zijn in de winter dan goed te zien, afgezet op de sleedoorn.
Het zien van een volwassen exemplaar is andere koek. Het gebied waar hij de laatste tijd gezien werd bleek groot. Het is dan toch wel zoeken naar de bekende speld in de hooiberg. De pages die zich de eerste uren lieten zien bleken eikenpages. Ook mooie vlinders, maar niet de beoogde soort.
Geduld werd beloond, want uiteindelijk lukte het dan toch de sleedoornpage mooi in beeld te krijgen, zij het dan wel op een eikenblad en niet de verwachte sleedoorn.
In dit gebied zag ik verder nog een aantal paardenbijters en een kommavlinder, toch ook een relatieve zeldzaamheid.
De lucht begon inmiddels te betrekken en op het programma stond ook nog een bezoek aan het Woldlakerbos in de Weerribben. Eenmaal ter plaatse bij dit soortenrijke, vochtige bosgebied, bleek de regen inmiddels Overijssel bereikt te hebben. In combinatie met een behoorlijke wind zo ongeveer de slechts mogelijke omstandigheden om de kempense heidelibel te vinden, die hier de laatste jaren voorkomt. Voorheen kwam deze heidelibel alleen voor in de Kempen (vandaar de naam), maar evenals een aantal andere zeldzame soorten zoals de sierlijke witsnuitlibel en grote vuurvlinder, weet deze libel zich onverwacht succesvol voort te planten in de Weerribben.
Toen de regen ophield kwamen de kleine libellensoorten voorzichtig te voorschijn. Veel zwarte heidelibellen, steenrode, bloedrode en bruinrode. Deze soorten zaten ook veel op de paden. Verscholen in het riet vlakbij het water waren behoorlijk wat exemplaren van de kempense heidelibel te zien. Een mooie soort die onmiddelijk te herkennen is aan de regelmatige zwarten vlekjes op de zijkant.
Verder op het pad stapte ik bijna op een grote spinnende watertor, een flinke zwarte kever die naast waterslakken vaak vegetarisch eet, terwijl hij als larve een zeer vraatzuchtige rover is.
